Για πρώτη φορά στο νησί μας, η διαδικασία των μπαράζ, άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις στους φιλάθλους αλλά και στις ομάδες, αφού μέχρι και 2 λεπτά πριν το τέλος, δεν ξέραμε ποιός θα είναι ο πρωταθλητής, σ' ένα απ' τα πιό ανταγωνιστικά πρωταθλήματα της δεκαετίας.
Ξεκινώντας απ' τον
Ηρακλή, την ομάδα με το μεγαλύτερο budget, φάνηκε ότι οι παίκτες δεν έπαιζαν για τη φανέλα ή για το χωριό τους, αλλά για τα λεφτά, με αλλαγές στο τιμόνι της ομάδας στη μέση της σεζόν, με ένα συμβούλιο να μην στέκεται δίπλα στην ομάδα, χωρίς φιλάθλους και με έναν Δάνδουλα τραυματία, που τελικά δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα του, είτε σαν προπονητής, είτε σαν παίκτης και τελικά να χάνουν τον τίτλο 2 λεπτά πριν το τέλος.
Η πρωταθλήτρια Χίου
Καλαμωτή, κι αυτή με μεγάλο budget, ένθερμους οπαδούς αλλά και, όπως όλα έδειξαν, με καλό προπονητή (πέρσι με Καρυές και φέτος με Καλαμωτή), παίζοντας καλό και έξυπνο ποδόσφαιρο, με ανοδική και σταθερή πορεία, κατάφερε και μάζεψε τους βαθμούς και στέφθηκε πρωταθλήτρια μετά από 41 χρόνια και είχε συμμετοχή στον τελικό κυπέλλου.
Η
Μικρασιατική, ομάδα έκπληξη για το φετινό πρωτάθλημα, με Κουτελάκη κεντρικό αμυντικό στον πρώτο γύρο και στον δεύτερο να περνάει σέντερ φορ, με πολλούς τραυματίες, με πολλές αλλαγές στην τακτική της ομάδας αλλά και πολλές απουσίες, δίχως όμως την κατάλληλη εμπειρία για να διεκδικήσει τον τίτλο.
Ο
Κανάρης, μια ομάδα που, όπως και ο Όμηρος, στηρίζεται σε δικά της παιδιά, χωρίς μεγάλο budget, με αλλαγή προπονητή στη μέση της σεζόν, ισάξια και ισοδύναμη με αυτές της τετράδας των μπαράζ, άξιζε να διεκδικήσει τον τίτλο, αλλά αποζημιώθηκε με το κύπελλο κερδίζοντας την πρωταθλήτρια Καλαμωτή.
Τέλος, ο
Όμηρος, μια ομάδα δεμένη, επιστρέφοντας απ' την Δ' Εθνική και διατηρώντας τον βασικό της κορμό, με παίκτες να παίζουν για τη φανέλα της ομάδας μέχρι τέλους, ξεπερνώντας τα 2 εμπόδια (Αραβανή στο κύπελλο, Ξενάκη στα μπαράζ), μπορεί να έχασε τον τίτλο αλλά κέρδισε τις εντυπώσεις, τα πλέι οφ και τον τίτλο του fair play και αποζημίωσε τους φιλάθλους της.
Μοιραστείτε στο Facebook